با توجه به اینکه خاطره قبلی که در خصوص جوان ماندن دکتر بیان کردیم لازم دانستم نکاتی را در خصوص علل جوان ماندن به اطلاع برسانم:

1- یکی از اصلی ترین علل جوان ماندن، شور و شوق است. اشتیاق انرژی می آفریند و انسان لحظه به لحظه دارای انرژی بیشتری است. از لحاظ جسمی پیری یک فرآیند طبیعی است ولی با شور و شوق می توان این فرآیند را کند کرد. باید شور و شوق داشت. برای اینکه شور و شوق داشته باشیم باید کودک درون ما زنده باشد. خیلی ها در بزرگسالی کودک درون را می کشند و دارای آداب و رفتار و عادتهای بزرگسالی می شوند و این عادتها، شور و شوق را از آنها می رباید و شور و شوق ابزار جوانی است.

تمرکز برای رشد و گسترش حافظه ضروری است. دقت و مشاهده واقعیتها تنها به شرطی می تواند کافی باشد که به درستی حواس خود را روی این اعمال متمرکز کنیم. لذا باید تمرین های تمرکزی را انجام دهیم:

این شعرها را یاد بگیرید:

کوچ پر زحمت و بی باری بود
در گذر گاه پر از خوف و خطر
درّه و معبر پر گرگ وشغال
یرد، راحتگه پر خاری بود

در طول تاریخ هیچ موفقیتی بزرگتر از واقعه عاشورا نبوده است. هیچ کس از جنگ و خونریزی خوشش نمی آید و طرفدار آدم کشی نیست. هیچ کس از عزادار کردن کسی خوشش نمی آید ولی بعضی وقتها به حدی می رسیم که باید وظیفه خود را انجام دهیم. بعضی وقتها ایثار جان بزرگترین موفقیت است. بله موقعی که فرد کاملاً بی کفایت زمام امور را به دست می گیرد و می خواهد از همه بیعت بگیرد آنهاییکه واقعاً به بی کفایتی او ایمان دارند و می دانند که حاکمیت او بر جامعه بشری لطمه می زند باید اعلام مخالفت کنند.

دکتر اردشیر حسین پور با اینکه حدود 43 سال سن داشت ولی چهره او به جوان بیست و چندساله می ماند واقعاً خود من باور نمی کردم دکتر 43 سال سن داشته باشد و همچنین دیگر همکاران هم از جوانی او علیرغم سن بالا متعجب بودند.

از کلیه عزیزانی که از این وبلاگ بازدید می نمایند خواهشمند است به منظور تقویت کیفیت و کمیت این وبلاگ، نظرات و پیشنهادات خود را در زیر این عنوان به ما اعلام کنند. قبلاً به خاطر این همکاری کمال تشکر را دارم.

یکی از دوستان تعریف می کرد وقتی دکتر را می بینم بحال خودم غبطه می خورم. چرا یک فرد مثل او باید به این مرحله از رشد و تعالی برسد که صفات الهی در چهره و حرکات و سکناتش پیدا باشد و یکی مثل من از کنترل حداقلی در زندگی برخوردار نبوده و حتی در کمترین فضائل خود نیز شک و تردید داشته باشیم.

من در سال 1377 به عنوان کارشناس کارآموزی معاونت پژوهش دانشگاه صنعتی مالک اشتر مشغول به کار شدم. دکتر برای ساماندهی فعالیتهای پژوهشی خود، رفت و آمد زیادی به معاونت داشت. هرچند ابتدای فعالیتهای او در دانشگاه بود ولی همگان به توانمندی ایشان و جدیت و قاطعیت و جذبه ایشان پی برده بودند و آرزو داشتند دکتر که در آن زمان(فوق لیسانس) بود کاری به آنها واگذار کند و برای همکاری با ایشان دست و پا می شکستند حتی اعضای هیئت علمی نیز بسیار اشتیاق نشان می دادند.

حتماً منتظرید تا امروز را نیز با جملات تأکیدی شروع کنم ولی برنامه را تغییر داده ام. با توجه به بررسی هایی که انجام دادم از این به بعد تصمیم گرفتم به جای جملات تأکیدی خاطره ای از استاد دکتر اردشیرحسین پور برایتان بنویسم و یقیناً خاطره ایشان بهترین جمله تأکیدی هر روز می تواند باشد.

تغذیه حافظه را فراموش نکنید و غذاهای که به تقویت حافظه منجر می شوند استفاده کنید.

به حافظه خود اعتماد کنید.

هرچه بیشتر به حافظه خود شک کنید کمتر به آن اطمینان پیدا می کنید. هرچه کمتر به آن اطمینان کنید، کمتر می خواهید آن را به کار ببرید. حافظه را وقتی کمتر بکار ببرید کمتر خوب کار می کند. در این صورت بازهم کمتر به آن اعتماد و اطمینان پیدا می کنید و این تسلسل ادامه پیدا می کند تا حافظه شما کلاً از کار بیفتد. استفاده از حافظه برای حافظه ورزش است. چون استفاده نکنید تحلیل می روند و ضعیف می شوند.